Księga herbaty
Opis
Napisana w 1906 roku niewielka książka była pomyślana jako wprowadzenie do japońskiej estetyki i sztuki życia dla zachodnich czytelników. Japoński autor opowiada o historii i znaczeniu picia herbaty w społeczeństwach Wschodu, rozwijając przy tym wątki dotyczące filozofii, religii i estetyki. Szczególne miejsce poświęca japońskiej ceremonii herbaty, podkreślając jej wpływ na tamtejsze architekturę, sztukę i życie codzienne. Wyrafinowany styl i prostota tej książki zdają się wprost nawiązywać do estetyki, o której opowiada Okakura.
O autorze
Kakuzō Okakura
(1862–1913) – japoński krytyk sztuki, erudyta i eseista. Studiował na uniwersytecie w Tokio, gdzie odebrał gruntowne wykształcenie w dziedzinie filozofii, historii oraz literatury chińskiej i zachodniej. Jako pracownik ministerstwa edukacji wyjechał do Europy i Stanów Zjednoczonych, by zapoznać się z zachodnią metodologią nauczania sztuki i gromadzenia oraz konserwacji zbiorów muzealnych. Był bardzo zaangażowany w ochronę japońskiego dziedzictwa kulturowego zagrożonego gwałtowną okcydentalizacją. W 1887 roku założył państwową Tokijską Szkołę Sztuk Pięknych. Wielokrotnie odwiedzał Chiny i Indie, zgłębiając tamtejszą kulturę i sztukę. Od 1906 roku dzielił swe życie między Stany Zjednoczone, gdzie pracował jako kurator Muzeum Sztuk Pięknych w Bostonie, i Japonię. Publikował po japońsku i angielsku.